Yaklaşık 1400 yıl önce bu günlerde... Yine bir Ramazan ayında Medine sokakları zafer sevinciyle Bedir’den dönen sahabeleri selamlıyordu. Ehl-i Bedir... Allah tarafından günahlarının bağışlandığı bildirilen 313 kutlu insan... Hak ile Batıl’ın savaşından dönenlerin 14’ü geride kalmış, şehadet şerbetini yudumlamışlardı. Ayetinde “Eğer siz Allah’ın dinine yardım ederseniz, Allah da size yardım eder.” (Muhammed Sûresi 7) demişti Allahu Teâla... Ve o bir avuç kalbi imanla dolu müslümana söz verdiği yardımı geciktirmemişti... Onlar şunu öğrenmişlerdi ki Rabbine hakkıyla itaat eden bir mü’min dünyaya meydan okuyabilir ve asla mağlup olmazdı.
Meleklere imanın en üst mertebesi yaşanmıştı Bedir’de... Ellerini havaya kaldırarak dua dua yalvaran Allah Resul’ünün duasına Yaradan’ın cevabı gecikmemişti. 1000 melekle, 3000 melekle, 5000 melekle şereflendirmişti savaş meydanını...Ve sonra küfrün tüm elebaşları yok olup gitmişti.
Şimdi Efendimiz (sav) dönüyor Bedir’den. Medine sokaklarında zafer naraları yükseliyor. Ama az sonra bir acıyla kavruluyor o Güzeller Güzeli’nin yüreği. Gözünün nuru kızı Rukiye (ra) Hakk’a kavuşmuş. İmtihanların en ağırı belki. Gerçi yaşadığı imtihanın hangisi hafif ki...
Ey Rasulüm! Biz de Bedir’le birlikte yeniden dirilmek istiyoruz. Belki sana layık bir ümmet olamadık ama inan ki seni canımızdan çok seviyoruz. Biz seni görmeden sevenlerdeniz. Sesini duymadan sana vurulanlardanız. Biz senin “kardeşlerim” dediğin kardeşleriniz. İki mübarek parmağını yan yana koyup gösterdiğin gibi cennette seninle yanyana olabiliriz inşallah. İnşallah... İnşallah... Nasip eyle Ya Rab! Nasip eyle Ya Rab! Nasip eyle Ya Rab!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder