Hayal bile kuramadığın bir dünyaya açtın gözlerini çocuk… Bomba sesleri ninnilerin, kan, gözyaşı, ölüm, gördüklerin oldu. Ama her şeye rağmen asla isyan etmemeyi öğrendin.“Hasbünallahu ve ni’mel vekil” sözü ile…
Hakikat yurdundan kopup gelen bu söz iliklerine işlemiş, damarlarında kan olmuştu. Öyle bir güç vermişti ki sana Allah’tan gayrı olan sahte güçleri umursamadın. Anne-babanı kaybedince de hissettin bu sözü, kardeşin şehit olunca da… Evin yıkılınca da hissettin, bacağın kopunca da… Ağlamaz olur musun? Tabii ki ağladın… Sızlandın… Haykırdın… Yandın… Yaralandın… Ama asla isyan etmedin…Sen isyan etmek nedir bilmezdin ki… “Göz yaşarır, gönül hüzünlenir. Ancak biz Rabbimizin razı olacağı sözleri söyleriz.” diyor gibiydin bir canını kaybeden Peygamberin gibi…
Sen peygamber yürekliydin çocuk… Temizdin… Saftın… Günahsızdın… Allah’ın en sevgili kuluydun… Yeri gelince düşmana bile kafa tutacak kadar cesurdun…
Senin yüzün “hakikat”i tüm sadeliğiyle ve saflığıyla anlatıyor çocuk… Dilinin söz söylemesine gerek yok, baktığın zaman görünüyor her şey… Fıtratındaki İslamı öyle güzel yansıtıyorsun ki, dünyanın öbür ucundaki ablaların ve abilerin sana bakıp “kelime-i şehadet” getiriyorlar… Evet birilerinin hidayetine vesile oluyorsun sen çocuk… Peygamberinin “dünya ve içindekilerden daha hayırlı” dediği işi sen ölümünle yapıyorsun. Bir sürü süslü sözcüklerle İslamı anlatan kelli felli hocalara taş çıkartıyorsun. Sen ölürken kalpleri diriltiyorsun… Bizim kalplerimizi de dirilt ne olursun…
Not: Ayçin Kantoğlu’nun şuradaki videosundan esinlenerek yazılmıştır.
Foto: yasemin.com
