Sevinçten ağlayan bir çocuk gördünüz mü hiç? Çocuklar genellikle sevindiklerinde ya gülerler, ya hoplayıp zıplarlar yada şımarık hareketler yaparlar. Ben bugüne kadar sevinçten ağlayan bir çocuk görmemiştim. Ta ki bir Gazzeli çocuğu görene kadar… Savaşın bitmesinden dolayı olan sevinci duygulandırmıştı onu. Zaten o dünyaya bu duygularla gelmişti. Doğarken büyümüştü, emeklerken yürümüştü, oynarken savaşmıştı ve gülerken ölmüştü. Cennet ruhlu olarak geldiği bu dünyaya çok şey öğretmişti. Kafirin karşısında korkusuzca durmayı, Peygamberler mirası toprakları korumayı, şehadetin ne demek olduğunu ve ölüme gülerek gitmeyi öğretmişti. Çünkü ölüm onun için bir son değil, çok daha güzel bir hayata açılan kapıydı. Ölen her bir Gazzeli çocuk dünyadaki ölmüş kalplerin dirilmesine vesile oldu.
Savaş bize çok şey öğretti. Gazze, Müslümanlar olarak hepimizin imtihanıydı. Mescid-i Aksa’yı korumak hepimizin göreviydi. Bu imtihandan yüzümüzün akıyla çıkabildik mi ona bakalım. Yoksa gidenler gitti, ölenler öldü, topraklar parçalandı. Kendi hedefleri uğruna dünyayı ateşe vermeye çekinmeyen pis bir milletin savaşı bitirme sözü ne kadar sürer bilemiyorum. En azından bir süreliğine rahat nefes alacak Gazzeli çocuklar.
Fotolar: istock.com, instagram
